Last Dance…

In mijn laatste blog vertelde ik jullie over het nieuwe wolletje dat ik een tijdje geleden ontdekte. Nog steeds ben ik zo blij met deze vondst. Ik wilde al een tijdje voor mezelf een nieuw dekentje voor op de bank maken. Genoeg prachtige patronen te vinden, maar het perfecte garen ontbrak. Maar toen ik dit garen zag en voelde, wist ik het. Hiervan zou ik dan eindelijk de perfecte deken gaan maken.

Nu nog kiezen tussen al die mooie patronen. Kimberley’s Cosey Stripe Blanket was één van de patronen die mijn aandacht trok. Maar ook de lossen & vasten CAL van Stylecraft vond ik erg mooi. Maar nog veel meer mooie dekens gleden langs mijn ogen voorbij. In Facebook groepen of blogs. Ik werd verblind door al het moois en kon geen keuze meer maken, dus trok manlief maar eens langszij. Ik liet hem links en rechts wat plaatjes zien, maar al vrij snel riep hij: “die moet je doen!”. Tja… en daar zit je dan… oog in oog met DE deken die mijn hart al had veroverd bij de eerste plaatjes die ervan op internet verschenen. DE deken waarvan ik zeker wist dat ik hem ooit nog eens wilde haken. DE deken waarover zoveel te doen is geweest in de Facebook groep. DE deken met de prachtige achtergrond… gemaakt ter nagedachtenis aan Marinke Slump – A creative being – Wink.

Last dance on the beach…

Bron: Scheepjes.com

Ergens wist ik ook wel dat het ‘ment 2 B’ was dat ik deze deken zou gaan haken. Ik wilde deze al zo lang maken. Maar huiverig door alle berichten in de Facebook groep, durfde ik toch niet meteen van start te gaan. Terwijl ik normaal niet twee keer hoef na te denken over een nieuw project.

Maar ook de reden waarom deze deken is ontworpen… zo beladen… zo liefdevol… zo speciaal… Deed me toch even wankelen. Want voor mij betekende het dat wanneer ik deze deken zou gaan maken hij niets minder da perfect zou moeten zijn. En als het om perfectie gaat, ligt bij mij de lat nog wel eens hoog 😉

Ik hakte de knoop door. Voorbereidingen werden getroffen. Kleuren zorgvuldig gesorteerd. Een dag laten liggen… kleurtje erbij… kleurtje eraf… patronen gedownload… kleurkaart gemaakt… haaknaalden geselecteerd… al die prachtige dekens van Facebook nog eens vol bewondering bekeken en toen… Start!

Ieder lapje werd met liefde gehaakt. Soms was het eerste lapje van een nieuw patroon een strijd. Moest het worden uitgehaald en met een andere naald gemaakt. Of gingen er wat rijen bij of juist af. Maar het maakte niet uit. Het was een geweldige reis. Wat heb ik intens genoten van dit project. En terloops kwam ik er achter dat deze deken hoe dan ook perfect zou worden. Want zeg nou zelf… niet is zo perfect als hoe je het zelf laat zijn. Tijdens deze reis realiseerde ik me dat het niet uitmaakte hoe lang het zou duren, of als ik ergens een foutje zou maken. Al het plezier wat ik bij het maken van deze deken had en de liefde die ik er in stopte zou er voor zorgen dat ieder foutje perfect in mijn dekens zou passen.

En zeg nou zelf…

Ik wil alle lof uitspreken voor Wink, haar vriendinnen, Scheepjes en iedereen die heeft geholpen bij de tot standkoming van dit patroon. Laat alle kritiek voor wat het is, want het is een plaatje. Ik heb zo ontzettend genoten bij het maken van de deken. Dit was een reis die ik misschien zelfs nog wel eens over ga doen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.